Archivo de la etiqueta: Aniversario

Del Café y las Sábanas Pegadas…

(… a G.R.H.)

Amanece… hay un rayo de sol que insiste en despertarnos, depositando su tibieza sobre nuestro abrazo. Ahí afuera hay un paraíso verdeazul de sol y frío que contrastan entre sí, y me dejan pensando en cómo hay cosas que nos gustan a pesar de lo inconveniente que pueden llegar a ser.

Quiero café… ¡lo necesito!, pero me siento incapaz de vencer las ganas de quedarme a tu lado. Se nos pegan las sábanas, los besos, los cuerpos… a pesar de saberte durmiendo todavía. Ya no me pregunto si estarás pensando en mí o si soñarás conmigo. La única certeza que necesito yace a mi lado: tu cuerpo tibio y lo que parece el asomo de una sonrisa, en un instante finito que ha prolongado el tiempo.  Y se me entibia el alma, tan sólo de contemplarte, de saberte; se me entibia el alma, como hace tan sólo unos momentos nos entibiaba la piel un rayo de sol… como vendrá en unos momentos el café, a entibiarme la vida.

TrancasBarrancas

 

#TrancasB

Buen Aniversario

Un día como hoy, empecé a morir… en una tortuosa carrera, con detalles cada día más imprecisos que van embelleciendo con el paso del tiempo. Sólo aseguro la tibieza de sus abrazos, las seis veces que hicimos el amor aquella noche primera y la sonrisa -de quien es en la vida por primera vez feliz- con la que caminé hacia mi propio paredón.

TrancasBarrancas

Mucho más que dos
by desconocido

44 Rosas

«¡Buen Aniversario Reina-mía!»

En algún lugar del mundo, una mujer,
en el ritual más hermoso
que hayan creado los amantes…
recibirá cuarenta y cuatro rosas,
de la mano del único amor que conoce
y ama…
Una por cada año de vida
que se ha brindado y que recibe
reciprocada su entrega
… libremente.

Junto a ellas, ya no son necesarios
ni circos ni payasos.
Sólo habrá ternura en las miradas
y la complicidad, que todo lo dice
sin pronunciar palabra, 
de un elocuente silencio.

TrancasBarrancas

Rosa Rocío

Xusto a tempo (Gallego)

… a mi cuervo bermejo

(Cheguei xusto a tempo para roubarche a alma…
antes de que a morte te arrebatase da miña vida.)

– ¡Veña! ¡Di algo… o que sexa!
Pero eu non podía pronunciar palabra ningunha. Era moito máis alá do que imaxinara.

“Superábao todo, a súa forma de moverse ou de pispiretear… era unha nena encantadora, que sorría pícaramente, con naturalidade, gozando, e á vez con esa alegría de nena con zapatos novos. Unha alegría, infantilmente contaxiosa.
A súa soa presenza facía verdade todas as miñas fantasías… a cabeza ladeada, a mirada aberta e a boca ensinando uns dentiños como todo o universo… ata o brillo dos seus pensamentos, aínda sen pronunciar palabra.

Tantas noites nas que só viña ela á miña cabeza. Envolvéndome como a néboa de decembro… enchéndome de morriña.

A miña paisaxe de amencer ou de solpor… hoxe que chove a chuzos… desa chuvia que che fai lagoa diante da casa en dez minutos… só pensaba no fermoso de tela preto… os dous tirados na alfombra… entre os coxíns… escoitando as nosas voces e o coro da auga contra a ventá… acariciándonos sen pausa… porque me aumentan as ganas de ser leve, volátil, pluma… ou un simple envoltorio de peluche…
Todo o quero con ela… e todo pódoo.

É o que me fai sentir cando me fala, cando a leo, cando lle fala os demais nos seus escritos… ou agora, que asoma no cuadrilátero a corenta centímetros da miña barbela. Agora que vexo as súas mans, que as estudo mentres tapa a súa cara, por vergoña… recoñeceríaas ata con luvas… a miña linda nena, fadiña dos meus bosques… Agora que nada pode apartarte de min, que podo sentirte preto, na miña tripa, no meu peto, no meu colo, en todas as partes. Que feliz me fai o seu sorriso, faina única… unha delicia para quen o mira… para min.

Quero comela toda, primeiro con biquiños… moitos e pequenos… e despois a bicos grandes… ata que non quede nada… e volver empezar. Bicala terriblemente… aburrila a bicos. Converterme no seu gusto, ao seu gusto… poñela colorada, tal e como está agora, que parece está a punto de saír correndo… para ir detrás seu, darlle volta e plantarlle un bico, que nos deixe sen aire, ata desfacernos neste soño.”

– ¡Veña! ¡Di algo… o que sexa!, ela insistíame

Pero eu non podía pronunciar palabra ningunha… no breve minuto que durou o noso primeiro silencio, a éxtase selou os meus labios mentres os meus pensamentos corrían desbocados polo desexo. Finalmente tíñaa fronte a min… e era moito máis alá do que xamais tivese imaxinado.

Bran Ruz para T.B.

by Bruno Frerejean
by Bruno Frerejean