«E naquel intre experimentei o tremar das miñas ás… decateime do esvarar da miña roupa… e voltei mirar ao chan, embaixo… onde xa as cousas semellaban diminuir a súa intensidade física no afogo da brétema… mais eu… eu voaba espido cara ó paraíso…»
Raúl A. Piñeiro
No almorzo…
Senteime fronte a el co último bocado de pan untado nas mans… e mentres lle lía, -todas aquelas cousas que as palabras non saben dicir-, levei os meus dedos ata a súa boca. Sen deixar de miralo nin un só instante, fun testemuña do acto máis sensual que vivise en moito tempo… cando os seus beizos, inmensos, abríronse para recibir o meu pan, os meus dedos e todo o meu agarimo.
***
En el desayuno…
Me he sentado frente a él con el último bocado de pan untado en las manos… y mientras le leía, -todas aquellas cosas que las palabras no saben decir-, he llevado mis dedos hasta su boca. Sin dejar de mirarle ni un sólo instante, he sido testigo del acto más sensual que haya vivido en mucho tiempo… cuando sus labios, inmensos, se abrieron para recibir mi pan, mis dedos y todo mi cariño.
©V.Hayes para T.B. (2012)
A Trancas y Barrancas 